یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتمدر میان لاله و گل آشیانی داشتم ...
چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی
چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم...
درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من داشتم آرام، تا آرام جانی داشتم